STUITERHOOFD
Column van Wereldmeisje
oktober 2009
De laatste tijd zeg ik weer vaak hardop: arm hoofd. Dan grijp ik naar mijn hoofd en wrijf erover. Of ik pak mijn hoofd tussen mijn handen en onderdruk de neiging om mijn hoofd flink in elkaar te schudden. Soms is het zo erg dat ik mijn hoofd er wel van af wil rukken, het wil slaan en schoppen, om het daarna weer op mijn lichaam te zetten. En dit alles dient maar een doel: de chaos bestrijden. Ik wil orde en focus in mijn hoofd, gewoon de dingen doen die ik wil doen. Dan ben ik boos op mijn hoofd. En toch zeg ik: arm hoofd.
Vroeger had ik er ook last van. Alleen wist ik niet wat er in mijn hoofd gebeurde. Ook had ik er geen woorden voor. Zoveel dingen in mijn leven uitten zich in angst, want wat ben ik heel veel jaar onbeschrijflijk angstig geweest. Brrrh.
Er kwam een fase waarin ik in huilen uit kon barsten, omdat het zo verschrikkelijk was in mijn hoofd. Dan kon ik op de piekmomenten alleen maar, met mijn handen naar mijn hoofd grijpend, uitbrengen: ‘mijn hoofd!’. Ik was heel bang dat ik psychotisch zou worden. Ik kon me zo overgeleverd voelen aan mijn hoofd en aan mijn omgeving.
Toen autisme in beeld kwam, en ik hoorde van het woord ‘overspoelen’; toen ik begreep dat er zo ontzettend veel dingen ongefilterd in mijn hoofd kwamen, ja, toen kwam er wat rust. De angst maakte meer plaats voor verwarring en chaos. Ik ging begrijpen dat ik deze dingen ervoer. Maar omdat ik dat tot die tijd niet wist, die woorden ook niet gebruikte in relatie tot mijn hoofd, was ik heel bang. Ik begreep niet wat er in mijn hoofd gebeurde. Met de nieuwe woorden om mijn innerlijke ervaring te benoemen, observeerde ik mijzelf. En inderdaad, het werd erger naarmate mijn hoofd meer zijn handen vol had aan input uit de omgeving: visuele indrukken, geluiden, sociale verplichtingen, veelheid aan taken etc.
Op een dag beschreef ik de toestand in mijn hoofd als dat mijn hersenen over elkaar heen struikelen. En hoe vaker ze struikelen, hoe zo meer chaos en verwarring. En helaas ook kan ik dan amper nog mijn dagelijkse dingen doen. Het klinkt misschien grappig, ‘over elkaar heen struikelende hersenen’, maar eigenlijk is het helemaal niet leuk. Het is een nare ervaring van mijzelf. Het betekent dat mijn hersenen alle kanten opgaan, als het ware door mijn hoofd stuiteren. Ik word dan heel troebel en ik kan geen taak meer uitvoeren. Dan weet ik ook heel weinig nog, ben ik meningloos, en verward. Op zulke momenten wil ik dat ellendige en wanhopige autistische stuiterhoofd er af rukken.
