HET KAN OOK GRAPPIG ZIJN
Column van Wereldmeisje
april 2011
Inmiddels weet ik al ruim vijf jaar dat ik autisme heb en toch is het me nog steeds niet gelukt op mijn autisme te accepteren. Aanvankelijk leverde de diagnose me vooral bruikbare puzzelstukjes op. Ik ging mezelf beter begrijpen en vond nieuwe handvatten om mijn leven prettiger te leven. Toch ging ik al gauw tegen de diagnose aanschoppen. Hoe zo meer ik over autisme las, hoe zo minder ik aansluiting voelde. Wat ik las kon niet over mij gaan, al dat ‘niet-kunnen’ dat aan autisme gekoppeld werd. Ik was emotioneel en sociaal juist zo aan het groeien. Misschien was het toch mijn nare jeugd die al mijn problemen kon verklaren. Van die gedachte werd ik wat afgebracht door het ontmoeten van ‘lotgenoten’ in een PAS gespreksgroep. Dit hielp me om mijzelf als autist meer te waarderen, om ook mijn successen te zien. En ik was niet meer alleen: er waren meer mensen op deze aardbol die dachten en communiceerden zoals mij. Later stopte ik met schoppen tegen mijn diagnose toen ik in een grote worsteling terechtkwam. Na mijn plotselinge verhuizing liep ik meer dan keihard op tegen mijn autisme. Ik kreeg in mijn dagelijks leven bijna niets meer voor elkaar. De worsteling culmineerde in bijna in alles van mezelf autisme zien. Ik ging mijn autisme haten maar daarmee ook mijzelf.
Het zal duidelijk zijn: het is een heilloze weg om je eigen autisme en jezelf te haten. Daarom ben ik mezelf bewust gaan prikkelen om positievere gedachten te krijgen over mijn autisme door mezelf de vraag te stellen of er ook lichte, grappige en mooie aspecten aan mijn autisme zitten. Ik begon daar sceptisch mee, maar inmiddels moet ik vaststellen dat ik al mijn bevindingen niet in deze ene column ga krijgen. Daarom geef ik hier twee voorbeelden van de grappige aspecten.
Ik ben een echte boekenwurm. Zet mij (alleen) in een bibliotheek of huiskamer vol boeken en je hebt je handen vrij. Al die omslagen, titels en inhoud zuigen me op, evenals de geur en sfeer van de boeken. Zo zal het jou lezer niet verrassen dat ik thuis ook de nodige boeken heb staan. Als ik een nieuw boek uit ga zoeken is het een ware beproeving om tot een keuze te komen. Elk boek roept gedachten en herinneringen op, waardoor ik als het ware een reis door mijn boekenkasten maak. Geen probleem als ik tijd zat heb, maar wel als ik maar een paar minuten heb! Vaak als ik diep in gedachten door mijn boekenkasten reis, komt mijn vriendin naar me toe en zegt ‘lieverd, je verliest jezelf!’. Dat zegt ze op zo’n leuke manier dat ik er elke keer diep van moet grijnzen. Het is zo waar en grappig tegelijk! Bijna altijd lukt het me dan om te stoppen met boekenkastreizen.
Ik ben niet alleen dol op boeken, maar ook op plattegronden. Aangevuld met een goede geografische oriëntatie, ben ik dan ook altijd degene die de kaart leest (en de route bepaalt…). Zittend in de auto of wandelend binnen of buiten een woonplaats zal ik mijn kaart niet loslaten. Het voelt bijna net zo fijn als wanneer boekenkasten me beginnen op te zuigen. Wanneer ik een route aan mijn partner overlaat, weet ik eigenlijk al dat het mis zal gaan. En met een zeker grappig triomfgevoel neem ik het dan van haar over. Nog grappiger is het wanneer mijn partner opmerkt dat ik wel mooi de route van een stadswandeling weet te vinden en te lopen, eigenlijk perfect de instructies opvolg, maar dat ik wel allerlei mooie details in de omgeving vergeet. En dan antwoord ik nog heel serieus en beduusd dat die details niet in de beschrijving stonden…
Zo zie je maar waarde lezer dat autisme ook grappig kan zijn!
