Vakantietijd of stresstijd?
Door Wies de Noord
Ik heb geen vrienden en ken geen andere volwassen mensen met autisme.
Ik zelf ben nog nooit in het buitenland geweest, hoewel ik al 35 jaar ben.
Vroeger toen ik nog thuis bij mijn ouders woonde ging ik samen met mijn broertje elke schoolvakantie logeren bij mijn opa en oma. Mijn ouders hebben namelijk een melkvee bedrijf en hadden niet veel tijd voor ons, het werk gaat daar gewoon altijd door.
Bij mijn opa en oma was het fijn, we kregen veel persoonlijke aandacht. Oma nam ons mee naar de speeltuin waar we net zo lang mochten blijven spelen als we wilden, we namen boterhammen en limonade mee. Als het regende was opa veel met ons in de weer en gingen we knutselen op zolder. Daar had hij veel kastjes met laden en bakken waar de leukste en gekste spulletjes in zaten en waar we dan mee rommelden en soms de vreemdste dingen in elkaar zetten.
Ook leerde opa ons aquarelleren, op een echte schildersezel. Hij had honderden tubetjes verf die we mochten gebruiken en naarmate we vorderingen maakten kregen we beter en duurder papier om op te schilderen. Vooral ik vond dat erg leuk en hier ontstond mijn eerste en enigste hobby.
Elke avond deden we beneden in de huiskamer eindeloos gezelschapspelletjes en mochten wij zelf van cacaopoeder en warme melk onze eigen chocolademelk maken.
Die vakanties waren simpel en overzichtelijk en er was amper stress.
Blijkbaar begrepen ze het als ik opeens in paniek raakte of heel zenuwachtig werd, want ze werden nooit boos, maar namen me dan meestal apart en probeerden me gerust te stellen.
Ook gaven ze me alle ruimte voor mijn vele rituelen, die er voor buitenstaanders toch wel bizar en onlogisch moeten hebben uitgezien.
Inmiddels woon ik al zoveel jaren zelfstandig en opa en oma zijn helaas overleden.
Mijn broer is getrouwd en woont 200 km verder weg. Hij heeft een keer een groepsvakantie voor me geregeld. Op Texel ging ik met 20 andere mensen een week schilderen. Het was lief bedacht van mijn broer, maar de vakantie viel tegen. Hoewel het mensen waren die ook van schilderen hielden en rustig waren moest ik me teveel aanpassen. Ik schrok ook van het verschil tussen hen en mij. Deze mensen stonden volop in het leven en mijn wereldje leek zo klein. Ik kon niet zo vlot en makkelijk praten als zij en ik had niet echt contact met ze. Hoewel ik genoot van het mooie waddeneiland en het schilderen in de natuur was ik blij toen de vakantieweek erop zat.
Ik werk 20 uur in de week als administratief medewerker. Op mijn werk heb ik weinig contact met de andere medewerkers. Dat vind ik eigenlijk wel prima zo en ik word goed geaccepteerd.
In mijn vrije tijd schilder ik veel, vooral mooie wolkenluchten. en ’s avonds kijk ik televisie.
Mijn vakanties breng ik nu al jaren bij mijn ouders op de boerderij door. Het dagelijks leven is daar bekend en erg gestructureerd en dat vind ik fijn. Ik vind het niet erg om mijn handen uit mijn mouwen te steken en mee te werken op het bedrijf ook al heb ik ‘vakantie’. Ik hou er eigenlijk helemaal niet van om niets te doen te hebben. Ook dingen altijd hetzelfde doen vind ik geen enkel probleem, integendeel.
Toch vraag ik me nu wel vaker af hoe anderen met autisme het doen met hun vakantie.
Zijn er meer mensen die gewoon thuis blijven? Of die een vakantie helemaal niet leuk vinden en dat eigenlijk maar ervaren als stress-tijd?
