Hoi Wereldmeisje,
Ik wil je schrijven dat je columns prachtig zijn.
Prachtig in die zin dat ik ze gebruik om aan mijn dierbaren kenbaar te maken wat autisme inhoudt.
Prachtig om dat als je gebroken enkel zou hebben dat als handicap wordt geaccepteerd en autisme niet.
Ik ben 54 jaar en bij mij is drie jaar geleden Asperger geconstateerd.
Jaren en jaren heb ik geworsteld met relaties, communicatie, kortom met me zelf.
Na de constatering Asperger vielen vele puzzelstukjes op hun plaats.
Herkende ik me zelf.
Daarna begint echter het uitleggen, je verdedigen.
Je vriendin die het eigenlijk niet snapt, die zegt je zet je er maar even overheen.
Dan zeg ik maar kan je met een gebroken been lopen?
Nee, dan accepteert men dat.
Waarom dan niet een handicap als Asperger?
Nogmaals wereldmeisje, je columns helpen mij om aan anderen duidelijk te maken wat er speelt.
Dat je wel wilt maar dat het soms gewoon niet gaat.
Vriendelijke groet,
Gé
————————————————————————————————————
Dag, Wereldmeisje
Heel, heel lang geleden, in 1970, was er eens een 10 jarig jongetje dat allemaal achten en negens op zijn rapport had en zo maar naar het Gymnasium had gekund. Zijn moeder, die ontzettend trots op hem was, had een hele schare boosaardige, jaloerse, hebzuchtige zussen, de twee allergemeenste heetten Norma en Waardelisa, die het jongetje maar een raar neefje vonden, omdat hij zo nieuwsgierig was en altijd maar vroeg waar de zon eigenlijk vandaan kwam. .Norma was getrouwd met een schoenenfabrikant in Kaatsheuvel en Waardelisa met een schatrijke Duitse zakenman in Heidelberg. Norma en Waardelisa vonden dat het jongetje opgenomen moest worden en zetten zijn moeder onder druk met hem naar de dokter te gaan. Het jongetje belandde in een internaat met een hele enge Christelijke groepsleidster, die haar handen niet thuis wist te houden, ook niet als het jongetje braaf en oppassend was. Op het internaat behaalde het jongetje hele slechte cijfers en kreeg twee jaar later, hij mocht er weg omdat hij de lagere school verliet, te horen dat hij naar de MAVO moest. Een niet geringe vernedering voor het jongetje…die in een klas met allemaal vervelende, verwende en verongelijkte kinderen terecht kwam. De gemene tantes hadden in hun jaloezie en hebzucht niet voorzien dat het jongetje over een enorme veerkracht, doorzettingsvermogen, wilskracht en motivatie beschikte en tenslotte het einddiploma Atheneum-B behaalde…Nog later presteerde hij het om het doctoraal diploma Theoretische Sterrenkunde te behalen…Thans is hij een heer van middelbare leeftijd en de vijftig al gepasseerd…. Dus kop op! Laat je niet de kaas van het brood eten en onthoud dat Nederland eigenlijk maar een land is zoals ieder ander in Europa, niet anders dan Bulgarije of Griekenland, alleen veel rijker. En trek een lange neus naar al die verongelijkte, vervelende, verwende mensen zoals Tante Norma en Tante Waardelisa die vinden dat mensen zoals jij en ik, die keihard werken en onze verantwoordelijkheid nemen, maar van het openbare leven moeten worden uitgesloten….Tot slot nog dit: Nous maintiendrons ( Wij zullen handhaven )
Heel veel sterkte,
Rene
————————————————————————————————————
Dag Wereldmeisje,
De schrik sloeg me om het hart bij het lezen van je laatste alinea: ‘ik durf’
‘ik wil’
‘ik pak’..
Ik denk: je loopt jezelf weer voorbij! Waarom die 7 sleutels niet even een tijdje rust gunnen? Even het leven op zijn beloop laten en ervaren of die sleutels blijven passen in het slot?
Overigens waardeer ik je openheid ENORM.
m.i. ben je een geweldig schrijverstalent .
Heel veel sukses met alles en veel dank voor je columns.
Ria
————————————————————————————————————
Hallo Wereldmeisje,
Wat je schrijft in je column van de nieuwsbrief van oktober over “Ik kan het wel” is voor mij herkenbaar, alleen dan met een andere afloop. Mijn leven is de afgelopen maanden ook heel hectisch geweest (eigenlijk vanaf dat ik weet dat ik autisme heb, 4 jaar geleden)
Ik was en ben zo moe, dat ik last kreeg van stress, angsten, piekeren enz. Ik heb dit aangegeven bij de GGZ (waar ik om de twee weken mijn problemen neerleg) dat ik behoefte had aan een soort van opname, waar ik tot rust kon komen, nadenken over wat autisme voor mij in houdt enz. enz. Ik vind het fijn voor jou dat jij die kans wel heb gekregen om rust te kunnen vinden, maar ik kreeg nul op rekest. Ik was niet overspannen genoeg, terwijl ik wel last had van gedachten of het leven nog wel zin zou hebben. (heb dit nog nooit ten uitvoer gebracht, vandaar dat de hulpverlener dacht van het valt allemaal wel mee).
Ik ben iemand die door mijn vechtlust, doorzettingsvermogen, overlevingsdrang en eigenwijs zijn (wat bij tijd en wijle wordt ondermijnd door de beperkingen waar ik tegen aanloop) vaak wordt gezien als iemand die het wel alleen redt. Door deze eigenschappen creëer ik mijn eigen valkuilen.
Waar ik eigenlijk tegen aanloop is dat ik qua hulpverlening steeds mijn neus stoot als ik behoefte heb aan steun waarbij ik met iemand kan praten over de dagelijkse dingen. (ik heb weinig sociale contacten) Ik heb ooit wel hulp gehad van een instantie die woonbegeleiding deed, maar die behandelde je als of je niet zelf kon nadenken.
Ik ben nu zover dat ik besef dat ik het zonder hulp zal moeten doen, (de hulp die ik nodig heb voor mijn autisme is blijkbaar niet leverbaar) en ik weet dat ik sterk ben, maar ik ben ook iemand die behoefte heeft om dingen te bespreken over hoe je iets oplost of welke beslissing je neemt.
Je schrijft in je column dat de mantra moet zijn IK KAN HET WEL in plaats van IK KAN HET NIET, dat is een mooi doel om naar toe te werken, alleen zit ik nog met mijn strijd tegen mijn autisme en dat ik meer rust moet nemen om de energie te krijgen om de dagelijkse bezigheden te verwerken.
Groetjes
Sandra
————————————————————————————————————
Hoi wereldmeisje,
Door jouw twitter account te bekijken zag ik de pagina van pas en dat je daar ook columns schrijft.
Geweldige column die je daar schrijft over je opname periode en vooral het beeld van de 7 sleutels, in de bijbel ook een heilig getal hè, en blijkbaar betekent de 7 sleutels ook iets voor jou, want het was wel heel nadrukkelijk in je verhaal aanwezig.
Mooi om te lezen, en goed dat je ook daar schrijft!!!
Lieve groet,
Nanda
————————————————————————————————————
hoi
wat een mooi stuk heb je geschreven wat in de nieuwsbrief staat.
sinds ik weet dat ik PDD-NOS heb, voel ik me erg onzeker en begrijp nu pas dat veel van mijn problemen in het verleden daarmee te maken hebben gehad.
zoals je zegt voel je je vaak dom en anders en dat is slecht voor je zelfbeeld en je ontwikkeling.
ik durf ook niet meer zoveel naar buiten te treden.
wil dat wel graag weer terug.
wat je schrijft over je grenzen kennen is iets wat ik nog moet leren geloof ik, nu ik weet dat ik dus nooit kan zijn zoals anderen.
wat ik wel altijd geprobeerd heb!!
ik ga ermee aan de slag en hopelijk kan ik dan ook strax zeggen : dat kan ik wel!
bedankt, carla
