Ik ben een 45-jarige moedermanager met Asperger, ik heb twee puberzonen (met ASS) van 19 en 16 jaar, die de nodige aandacht vergen. Gelukkig zorgt mijn altijd geduldige en rustige man, een NT’er, voor de nodige stabiliteit in ons hectische huishouden van Jan Steen.
(NT=neuro-typical/ persoon zonder autisme)
Je kunt wel zeggen dat het afgelopen jaar een bewogen jaar voor mij is geweest. Het was een echt ik-jaar, waarin ik veel over mezelf geleerd heb. Ik kreeg conflicten op mijn werk met collega’s en teamleider, die vooral te maken hadden met miscommunicatie.
Ik werk 18 uur per week in een bibliotheek, verspreid over vier dagen. Iedere dag werk ik weer met andere collega’s, waardoor het moeilijk is om iemand goed te leren kennen. Wederzijds begrip is de sleutel tot effectief communiceren, helaas ontbreekt dit vaak.
Mijn teamleider en ik begrijpen elkaar totaal niet, waardoor ik iedere keer weer in hele vervelende situaties terecht kom. Op een gegeven moment escaleerde de boel en na een bezoek aan mijn huisarts viel het woord burn-out en moest ik mij noodgedwongen ziek melden. Ik kwam in contact met een bedrijfsmaatschappelijk werkster die onmiddellijk begreep wat er aan de hand was. Zonder ook maar een keer het woord autisme te noemen zei ze dat ik een speciale gebruiksaanwijzing heb en dat ze daar op mijn werk maar rekening mee moeten houden. Ook mijn bedrijfsarts had alle begrip voor mijn situatie, hoewel ik na het eerste bezoek helemaal overstuur thuiskwam, omdat ik dacht dat hij mij juist totaal niet had begrepen.
Het bezoek aan de bedrijfsarts duurde anderhalf uur, terwijl een half uur normaal voldoende is om alles in kaart te brengen. Bij dit eerste bezoek vertelde ik die arme man mijn hele levensverhaal, ik gooide gewoon alles op tafel, er zat totaal geen rem op. Wat zal die arme man geschrokken zijn.
Aan het eind van het gesprek zei hij nog nadrukkelijk dat ik vast een heel leuk mens ben!
Daarna volgden er nog vele gesprekken met mijn teamleider en tot slot overhandigde ik hem een boekje met de titel “omgaan met medewerkers met autisme”. Hij wist niet precies waarom ik hem dit boekje gaf, want er kon toch geen sprake zijn van een autistische stoornis, want dan zou hij dat toch gemerkt moeten hebben? Bovendien, ik doe mijn werk altijd zo zorgvuldig en perfect en krijg altijd goede beoordelingen.
Op mijn werk valt ook niets aan te merken, het zit hem vooral in de communicatie, ik heb heel veel behoefte aan duidelijkheid en heldere regels die voor iedereen hetzelfde gelden.
Ik haat het als er voor sommige collega’s telkens uitzonderingen op de regels worden gemaakt, daar raak ik helemaal van in de war. Ik heb een zeer sterk rechtvaardigheidsgevoel.
Nadat ik weer volledig aan het werk was gegaan ging alles in een stroomversnelling. Tien jaar geleden heb ik me laten onderzoeken op ASS bij Altrecht, maar daar kwam alleen maar uit dat ik hoogsensitief ben. Nu tien jaar later meldde ik me bij GGZ voor nieuwe onderzoeken, omdat ik toch bleef zoeken naar een bevestiging. In januari kreeg ik mijn diagnose Asperger. Alle bekende puzzelstukjes vielen eindelijk op zijn plaats.
Eindelijk weet ik waar mijn innerlijke onrust vandaan komt en waarom het mij zoveel moeite kost om de juiste balans in mijn leven te vinden. Ik ben erg snel vermoeid en besef dat al mijn onverklaarbare chronische lichamelijke klachten wel eens met mijn autisme te maken zouden kunnen hebben.
Ik besef dat ik veel beter voor mezelf moet gaan zorgen en meer rust moet nemen.
Dit is een nieuwe fase in mijn leven, mijn diagnose dwingt mij om na te denken over mezelf en om mijn leven anders in te richten. Ik zie dit ook als een nieuwe uitdaging die positieve dingen met zich mee kan brengen. Tegelijkertijd is er ook die verwarring, want aan wie vertel je nu dat je Asperger hebt? Ik kan moeilijk de hele dag met een T-shirt aan gaan lopen met de tekst: ” Pas op, voorzichtig, ik heb ASS”. Voor de buitenwereld ben ik een leuke zelfverzekerde vrouw die haar zaakjes goed voor elkaar heeft, ik ben zestien jaar getrouwd, heb twee leuke puberzonen en heb een uitdagende baan.
Je ziet helemaal niets aan de buitenkant, zelfs mijn therapeut bleef tot aan mijn diagnose in een ontkenningsfase. Zijn favoriete uitspraak is: “Je doet alles zo goed”.
Mijn positiviteitsgoeroe zorgt er voor dat ik met een positieve blik naar mezelf blijf kijken.
Petra van der Steen
Petra ontvangt graag reacties op haar ervaringsverhalen. Je kunt haar een bericht sturen via dit formulier.
