Als moeder met autisme volg ik het leven van mijn beide pubers met grote bewondering. Ondanks hun autisme zitten ze grotendeel goed in hun vel. Ik mag zeggen dat ik twee wereldse kinderen heb. Yara is al bijna 16 en Yourek is 12 jaar.
We wonen in de Randstad en de gemiddelde opvoeding hier, bestaat uit schreeuwen tegen elkaar en minsten 3x per week knallende ruzie, slaande deuren en het uitbraken van nieuwe (waarschijnlijk zelfbedachte) woorden die niets met de Nederlandse taal te maken hebben. Dit geldt zowel voor de buurtkinderen als voor hun ouders. Als je vriendelijk groet kun je een knal voor je kop krijgen. Of minstens een boze blik.
Mijn manier van opvoeden valt nogal uit de toon in deze buurt. Ik schreeuw niet, ik smijt niet met deuren en ik vloek zelden. Voor mij en mijn kinderen voelt onze wijk niet als een veilige woonplek. Er is veel geluid op straat, harde muziek en regelmatig ruzies op straat. Daarbij ontgaat het nuancegebied tussen ruzie en gewone spreektaal ons volledig. Gelukkig is mijn prins, als enige NT1 in ons huis, diegene die de nuances wel begrijpt en aan kan geven dat het ‘gewone’ praat is of ‘dreigende ruzie’. Voor de kinderen en mijzelf voelt het continue als dat laatste.
Ik weet niet welke manier van opvoeden beter is, want ik ken enkel de mijne. Feit is wel dat je het nooit goed doet. Dit bleek wel uit de ‘ruzie’ die Yara en ik afgelopen week hadden. Yara heeft als taak om Woef uit te laten en ondanks dat ze deze taak zelf heeft gekozen, laat het enthousiasme hiertoe haar vaak in de steek. Met als gevolg: vluchtgedrag.
Op het moment dat Yara gebruik maakt van vluchtgedrag, zoals excuses, kwaaltjes, huiswerk of noem het maar op, ga ik als moeder/opvoeder in de vertraging. Ik doe een stap terug om te voelen waarom ze haar escapemethodiek inzet en welk doel ze hiermee voor ogen heeft. Als ik wel wat had geleerd van de buren, dan had ik geweten dat ik op dat moment tegen haar moest gaan schreeuwen dat ze nu toch echt met Woef naar buiten moest… Helaas, als moeder met ASS ben ik nogal eigenzinnig en volg ik graag mijn eigen pad. Ik spreek Yara aan met de vraag: ‘Wat maakt dat je een vluchtplan gebruikt, terwijl het jouw taak is?’ waarop Yara in stilzwijgen vervalt. Op zo’n moment begrijp ik het schreeuwen van de buurvrouw wel, zij laat immers haar onmacht spreken. Mijn gevoel zegt echter dat het niets met mij te maken heeft en dus probeer ik achter het ‘waarom’ te komen.
Yara verblijft nog steeds in stilzwijgen dus ik ga op de bank zitten, pak een boek en zeg: ‘Ik hoor het wel als je eruit bent, wellicht kun je er onder het uitlaten van Woef nog even over nadenken?’
Dochterlief staat op en begint te schreeuwen: ‘Waarom kun jij nooit eens een normale moeder zijn? Ik kan nooit eens normaal boos zijn op jou. Snap je dan niet dat ‘normale’ moeders gewoon terugschreeuwen!!!!’ waarna ze stampend de trap op stormt, waarbij ze zoveel mogelijk geluid laat horen, ze pubert tenslotte en dat mogen we horen.
Na vijf minuten loop ik naar boven om naast haar op bed te gaan zitten. Ze is hevig verdrietig. Terwijl ik bij haar zit, komt het hoge woord eruit. Ze wil leren om ruzie te maken, maar waar moet ze dat leren als haar moeder nooit ruzie maakt? We spreken af dat ik ga proberen om te schreeuwen zodat ze boos op mij kan zijn. Ik haal diep adem, recht mijn schouders en schreeuw het uit: ‘Doe je schoenen aan en ga met Woef naar buiten.’ Helemaal trots kijk ik naar mijn dochter.
Yara kijkt mij meewarig aan, schudt haar hoofd en zegt terwijl haar tranen van verdriet plaats maken voor tranen van de slappe lach: ‘Sorry mam, maar jij hebt nog een lange weg te gaan…’
Ingrid Mous
1. NT = Neurotypisch. Iemand met een ‘normale’ neurologische en psychologische ontwikkeling. M.a.w. iemand zonder autisme. (red.)
Ingrid ontvangt graag reacties op haar ervaringsverhalen. Je kunt haar een bericht sturen via dit formulier.
