Dit is een tijdelijke pagina. Er wordt ondertussen gewerkt aan een nieuwe website.

Ervaringsverhaal: verrASSend ouderschap – Deel VII: Alternatieve autismebegeleiding met een autismehulphond

Mijn beide puberkinderen zijn enorme toppers. Het feit dat zij net als ik autisme hebben doet daar niets aan af. Wel merk ik dat ons leven verschilt ten opzichte van gezinnen waar geen autisme voorkomt. De zoektocht naar de balans lijkt ons meer energie te kosten. Ook hetgeen wij als ‘moeten’ ervaren om aan de standaard van de buitenwereld te voldoen lijkt meer van ons dagelijkse energiespel te vragen.

 

Autisme is voor iedereen een eigen proces en zoals wij altijd zeggen:

alt

Zo is boodschappen doen voor mij een ware verzoeking. De hoeveelheid prikkels in een winkel laten mij van binnen zo enorm vertragen dat ik de weg in de winkel kwijt kan raken of geheel niet meer weet wat ik nu precies kwam halen, of ik nu een lijstje mee heb of niet. De prikkels waar ik hinder van kan ondervinden zijn de verlichting, de temperatuurswisselingen rondom de koelvakken, de veelheid van kleur in de rekken, de drukte van de mensen en noem het maar op. Dus voor mij is het ‘lang leve het internet winkelen!’

Simpele signalen van mijn lijf kunnen voor mij behoorlijk ingewikkeld zijn. Dorstgevoelens wil ik nog wel eens verwarren met trek. Dat heeft tot gevolg dat ik gerust een hele dag niets drink. Pas op het moment dat ik hoofdpijn krijg besef ik dat ik moet drinken. Datzelfde zie ik bij mijn puberdochter terug. Die heeft nooit dorst en kan dagen met een klein flesje water doen.

Voor mijn zoon zijn standaard (puber)vaardigheden als een boodschap kunnen doen, een brief kunnen posten of met het openbaar vervoer kunnen reizen nog lang niet vanzelfsprekend. Wel is het zo dat hij in ons huidige huis zelfstandig naar buiten gaat, maar dit komt sporadisch voor. Liever ontwerpt hij op zijn kamer nieuwe legomodellen, of speelt hij computerspelletjes. Veilig binnen in de beschutting van zijn eigen kamer.
Daarnaast is een schooldag voor hem een té grote inspanning en gaat hij sinds dit schooljaar vaker niet dan wel naar school. Zijn lijf ervaart zoveel stress dat het uitvalsverschijnselen krijgt. Migraine, heftige darmproblematiek en een intens gebrek aan energie.
School is hierbij niet het probleem, hij geniet op school. Het gaat om alles eromheen. De reis, de drukte, het plannen, het huiswerk, zijn beperkte centrale coherentie plus al die andere factoren die in een autistisch brein zo lastig te voorspellen zijn.

Dochterlief knokt zich een weg in de ‘gewone’ wereld hetgeen met regelmaat tot gevolg heeft dat ze op haar tandvlees loopt. Voor haar is er eerder een rem nodig dan een stimulans. Een rustmoment. Ook zij kampt met veel schooluitval maar heeft onlangs wel haar examens gedaan en wacht nu op de uitslag.

Echter vraag ik me af hoe we bij zoonlief een grote uitval kunnen voorkomen. Tevens vraag ik me af wat iedereen in ons gezin nodig heeft om tot een optimale ontwikkeling te komen.
Na lang denken, twitteren en lezen in vakliteratuur als het tijdschrift van Balans, Autisme Centraal en de NVA, kwamen mijn man en ik op de mogelijkheid van een hulphond. We zijn dierenliefhebbers dus besloten we de mogelijkheid te onderzoeken.

Is de KNGF een oplossing?
De KNGF is in Nederland dé organisatie voor hulphonden dus ik besloot contact op te nemen. De vriendelijke dame die ik sprak gaf aan dat zij alleen hulphonden hebben voor kinderen tot een jaar of 8. Ze beschreef het project en ik moet zeggen dat ik het een wereldproject vind. De hond zorgt er bijvoorbeeld voor dat het kind nooit zomaar de straat op kan rennen. Geweldig voor die kinderen en ouders die deze ondersteuning goed kunnen gebruiken. Echter onze zoon is al een flink stuk ouder.

PAWS dan wellicht?
Gelukkig was er een alternatief bij PAWS. PAWS (Parents Autism Workshops & Support) is een training- en begeleidingstraject voor ouders van autistische kinderen. PAWS helpt hen bij het trainen van hun eigen huishond of begeleidt hen bij het zoeken naar een passende huishond voor deze taak. Zo’n speciaal getrainde huishond kan een zeer positief effect hebben op het gedrag van een kind met ASS. PAWS is een initiatief van KNGF Geleidehonden.

De PAWS-workshops staan open voor ouders van kinderen in de leeftijd van 3 tot 16 jaar bij wie autisme klinisch is vastgesteld. Zowel mensen die al een hond in huis hebben als mensen zonder hond zijn welkom. Bij de laatste groep worden vooral ook goede adviezen gegeven over welke hond geschikt zou kunnen zijn. Bovenal is het een prima cursus om uit te zoeken of een hond wel echt zo binnen het gezin past.
Ook deze optie viel voor ons af. We hebben al een hond en weten wat dit inhoudt. Echter onze hond heeft (lichte) epilepsie en is daardoor niet geschikt als hulphond. Daarnaast valt het grootste deel van ons gezin buiten de doelgroep 3-16 jaar. Helaas.

De hond kan de was doen.
Via twitter kwam ik op de site van “De hond kan de was doen”. Deze stichting leidt ook honden op tot autismehulphonden. Een prachtig initiatief maar met een wachtlijst die langer is dan wij zagen zitten. Logisch want dit soort trajecten kan alleen gefinancierd worden als er genoeg sponsoren zijn.
Ik heb gesproken met een andere volwassen vrouw, met autisme, die ook een hulphond heeft. Zij beschreef mij haar wereld van verschil tussen met hulphond en zonder.
Het verschil zit hem vooral in de steun die een hulphond je geeft, het vertrouwen dat hij je schenkt maar ook de noodzaak om voor je hond te moeten zorgen. Een wisselwerking. Door deze wisselwerking kan de persoon met autisme uit zijn sociaal isolement komen, want de hond moet uit. Ook is een boodschap doen dan minder belastend omdat de hulphond helpt om bij de les te blijven. De focus wordt verlegd. Winkelen wordt niet leuker maar wel dragelijker. De uitputtingslag wordt minder.

Helaas voor ons was er bij ‘De hond kan de was doen’ een enorme wachtlijst en bij ons thuis werd de situatie nijpend. We hadden simpelweg geen tijd om een aantal jaar te wachten.

Bulters en Mekke biedt uitkomst
Gelukkig werd ik gewezen op de stichting van Bulters en Mekke. Een prachtige stichting die zich inzet om mensen met een beperking te helpen bij het vinden van een hulphond en deze op maat op te leiden.
Ze werken vooral met sponsoren, bedrijven die goede doelen willen helpen en met individuele acties om geld te verzamelen. Het allermooiste is dat elke gift 100% besteed wordt aan de opleiding van een hulphond.
Voor ons maakt Bulters en Mekke het verschil tussen het hebben van een beperking en de groei naar zelfstandigheid. Hierover later meer.

Via Bulters en Mekke kwam ik in contact met de fokker van Australian Labradoodles. Honden die volgens zeggen enorm geschikt zijn als hulphond. Ze hebben een lief karakter en kunnen veel leren. Ik had er nog nooit in die zin van gehoord en kon me werkelijk niet voorstellen wat een Labradoodle zo anders maakt.
We besloten op knuffelbezoek te gaan bij de fokker alwaar 4 Labradoodles rondliepen.
Het was een bijzondere ervaring. Dochterlief dacht er niet aan om anderhalf uur te moeten rijden voor een bezoek aan volkomen vreemde mensen en besloot per direct niet mee te willen. Zoonlief daarentegen stapte in de auto en ging zonder een onvertogen woord het avontuur aan. Na anderhalf uur waren we in Dommelen en begon ons bezoek.
Luid geblaf begroette ons en manlief en ik wisselden onze eerste blik van verstandhouding uit. We vroegen ons af in hoeverre Yourek met deze hoeveelheid aan prikkels om kon gaan.
Yourek stapte vol vertrouwen naar binnen en ging zitten op de bank waarbij vrij snel aan beide kanten een kleine doodle kwam te liggen. Hij begon te aaien en zijn gezicht kreeg steeds meer een neutrale uitdrukking. De spanning trok weg uit zijn gezicht.

De fokker nam echt alle tijd voor ons en gaf antwoord op al onze vragen. Na anderhalf uur schrokken we van de tijd, zolang zijn we nooit bij iemand op bezoek. Normaal vraagt Yourek na maximaal 10 minuten of we bijna gaan. Yourek zat nog steeds te aaien en beide honden waren er echt uitgebreid voor gaan liggen. Yourek straalde zoveel rust uit, we zagen een heel nieuw kind zitten.
Voor mijzelf was dit bezoek ook een bijzondere ervaring. Ik merkte dat het aaien van deze honden zo enorm anders voelt dan onze eigen labrador. Het voelt alsof je een wollen deken aait, waarbij ik bij elke aai mijn hoofd leger voelde worden.
Ook ik ontspande van dit aaien. Ik merkte dat ik kon aaien en kon praten maar vooral dat ik van het praten met een wildvreemde niet volledig uitgeput raakte. Het was alsof het aaien mijn energielevel op peil hield, alsof ik er energie van kreeg.
Het was alsof Yourek en ik de rust en het vertrouwen van de honden overnamen als vanzelfsprekendheid voor onszelf.

Tijdens de terugreis naar huis waren we er stil van. Het enige dat Yourek ons vroeg was ‘Denken jullie dat wij ook zo’n hondje kunnen nemen?’
Niet al te lang na ons knuffelbezoek hebben we ons ingeschreven voor een pup uit het komende nest dat met een week of zes werd verwacht.
Dat was voor ons het moment dat de grote verandering begon. We schreven ons in voor het begeleidingstraject van Bulters en Mekke en verdiepten ons in wat een Australian Labradoodle allemaal met zich mee bracht.
Yourek werd zich er bewust van dat hij ook met onze hulphond zou moeten gaan wandelen en besloot hier alvast mee te gaan oefenen. “Straks moet ik ook naar buiten”, hij liep elke dag een keer met ons mee tijdens het uitlaten van onze labrador.
Het gevoel gaat verder, Yourek komt vaker van zijn kamer af. Ging eerder mee een balletje gooien en vroeg ons de oren van het hoofd over wat onze nieuwe hond nu wel nodig zou hebben.
De wetenschap dat er een hulphond zou komen gaf hem al zoveel vertrouwen dat de deur naar de grote wereld al op een kier werd gezet.

Voor ons is dit kiertje een enorme grote stap in de goede richting!

Met een hartelijke groet
Ingrid Mous

Ingrid ontvangt graag reacties op haar ervaringsverhalen. Je kunt haar een bericht sturen via dit formulier.

Gerelateerde berichten