In 2006 – toen ik ongeveer 48 jaar oud was – is de diagnose “autisme” gesteld, na een uitgebreid onderzoek, gedurende meerdere dagen. Een psychiatrisch verpleegkundige (GGZ), heeft mij daaraan laten deelnemen.
Vroeger vonden mijn ouders mij dusdanig “moeilijk”, dat ik verzocht werd een ander onderkomen te zoeken. Ik heb mezelf enorm vaak onbegrepen gevoeld, hetgeen zeer pijnlijk was. Nog altijd merk ik, hoe schrikachtig ik ben voor veel – voornamelijk onverwachte – dingen; dan moet men denken aan (harde) geluiden, door kinderen, voertuigen, werkzaamheden, telefoongerinkel, een voordeurbel enz.
Ik kan ook slecht tegen verwachtingen, welke (geheel) anders verlopen of teleurstellen. Contacten, die ik – op onverklaarbare wijze – zomaar ineens moet ontberen, enz.
Gelukkig is het niet alleen maar kommer en kwel. Graag wil ik een soort ode brengen aan de dames van “mijn Orbis-team” Na zo’n 15 maanden afzien in een woongroep van een andere organisatie mag ik momenteel al zeker zo lang genieten van de geboden hulp, door goedaardige (en vaak empathische) medewerksters van die Sittardse zorgketen! Ze zijn niet alleen een stuk aardiger, ze hebben hier ook veel kennis van autisme.
Alhoewel ik eens het ongeluk had, in de clinch te geraken met die bewuste dames (door toedoen van een kapotte halsketting), mag ik me toch èrg gelukkig prijzen, dat ik me omringd weet met hun vriendelijke omgang & veelvuldige (toffe) gestes! Ik hoop maar, dat mijn persoontje zulks – enigszins – verdiend heeft… ‘t Is ècht een aanrader, m.i., heil te zoeken bij deze genoemde zorginstelling, “Orbis”: bis-bis-bis!
Dit is een ervaringsverhaal van J.M.
