Hoi Wereldmeisje,
Hierbij een reaktie op je column.
Bewust worden en moe zijn:
Als kind was ik me niet zo bewust. Ik had geen idee wat ik of iemand anders voelde. Ik was als kleuter erg druk en toen ik ouder werd was ik vaak moe. Ik herinner me nog een zomerdag dat de kinderen buiten aan het spelen waren en ik doodmoe op de bank lag. Mijn moeder heeft me diverse keren meegenomen naar de dokter maar daar kwam niets uit. Als kind was ik erg houterig, ik kon niet rennen en niet met een bal gooien. Sportdagen op school waren een kleine hel. We kregen diploma’s met letters, net als de Amerikanen. Klasgenoten gingen natuurlijk altijd vergelijken en ik had lage letters (behalve op verspringen, dat kon ik wel ;-)wat ik erg vervelend vond, vooral de reakties van de klasgenoten.
Basisemoties:
Boosheid vind ik moeilijk, vooral als een ander boos is kan ik het niet plaatsen, weet niet goed wat ik er mee moet. Verdriet is makkelijker, te beredeneren, ook te voelen in je lijf. Bang ben ik vaker dan ik denk alleen heb ik dat zelf niet in de gaten. Blij mag wel wat vaker, gelukkig is een moeilijk woord, geluksmomenten kan ik beter plaatsen. De 4 basisemoties lukt wel, andere emoties kan ik moeilijk benoemen, voelen. Ik ontdekte nog niet zo lang geleden dat je ook b.v. 60% bedroefd en 30% boos en 10% bang tegelijkertijd kunt zijn.
Voelen:
Ik voelde op een bepaald moment zo weinig meer, dingen raakten me niet meer, het kon me niet zoveel meer schelen.
Dit werd beter toen ik mijn vrouw leerde kennen, ik leerde een beetje contact maken met mijn interne ik, begon weer te voelen. Bij een film kon ik emotioneel worden (bijna tranen of een paar). Aanraken heb ik altijd fijn gevonden, ik ben een echt knuffeltype.
Je schreef in je column dat je steeds beter ging voelen wat wel of niet fijn is in je leven. Dat is nog steeds moeilijk voor mij. Ik weet vaak niet goed wat ik wil. B.v. toegeven aan mijn fiep of deelnemen in het gezin, waar leg je de grenzen, hoe vind je de balans. Grenzen stellen is moeilijk. Als ik te veel nadenk over wat ik voel wordt ik erg moe en ben ik bang dat ik misschien mijn grens bereikt heb. Deze wil ik niet meer overschrijden.
In mijn hoofd is het dan een chaos en meestal ga ik mezelf dan afsluiten. Dit maakt het voor mijn omgeving moeilijk om met mij om te gaan, ik accepteer dan ook geen hulp. Ik weet dat dat niet goed is maar kan dan even niet anders. Eigenlijk vind het voelen zich dus ook in mijn hoofd plaats als het gaat om emoties, behalve bij verdriet.
Je komt vast te zitten in je denkpatronen. Werken en dingen doen brengt afleiding en zorgt ervoor dat ik niet in een kringetje blijf denken. Maximaal een half uur piekeren lukt me niet.
Een tijdje geleden heb ik besloten minder na te denken en meer dingen te ondernemen, te gaan leven.
Dit is me tot dusver goed bevallen, ik kan de rust weer een beetje vinden.
Ik kan me geen voorstelling maken dat het voelen ooit beter kan worden maar ben erg blij voor je dat jij dit met haptotherapie hebt kunnen bereiken.
Algemeen:
Je column heeft weer veel bij me losgemaakt. Het haalt een heleboel herinneringen/herkenning naar boven maar brengt me ook steeds op het idee; goh, dit zou een leuk nieuw onderwerp zijn voor een toekomstige column van het Wereldmeisje, wat zou zij daar van vinden of hoe zou ze dit of dat ervaren.
Ik ben benieuwd naar andere reacties op je column, bedankt dat je dit allemaal met ons wilt delen, ga zo door!! Het helpt mij ook om dingen beter te begrijpen.
Wauti
————————————————————————————————————————
Hallo wereldmeisje,
Wat heb je dat mooi geschreven, echt super!!!
Groetjes J.
————————————————————————————————————————
Eigenlijk val ik in herhaling, maar het verdient gewoon echt een compliment … je schrijfsels zijn weer geweldig top; een significante bijdrage voor velen!
Pallieter
————————————————————————————————————————
Nou dat is precies goed, ik zit nu net in je stuk over haptotherapie. Mijn grote klacht tegen de zorgvoorzieningen is dat haptotherapie niet te betalen is. Volgens mijn psychiater heb ik twee jaar intensief haptotherapie nodig, en is haptotherapie goed voor veel mensen met autisme. Verder lees je nooit wat over deze behandelmogelijkheid bij autisme – alleen een jaar geleden ongeveer las ik een powerpointpresentatie van het Centrum voor Autisme waarin lichaamsgerichte therapie wordt aanbevolen. Maar ik kan op hun site niet vinden of ze het aanbieden. De powerpointpresentatie kan ik ook niet meer vinden.
Met vriendelijke groet, OlivieraHoningh
————————————————————————————————————————
Wat een prachtig verhaal!!!! Ik heb als haptotherapeute ervaring in het behandelen van mensen met een verstandelijke beperking met autisme. Zij kunnen helaas niet zo mooi verwoorden wat in dit verhaal beschreven staat. Ik weet wel dat de haptotherapeutische aanraking hen helpt te ontspannen en letterlijk en figuurlijk beter in hun vel te zitten.
Fijn dat dit zo mooi verwoord is!!!!!
Dit geeft mij ook weer inspiratie om door te gaan.
Petra Luijer
