Best wereldmeisje,
Ik herken je verhaal over blokkades. Het komt bij mij als ik de weg niet meer weet, als iemand mij ineens een vraag stelt, mij naar mijn gevoel aanvalt, mijn mening vraagt.
Het komt door het onverwachte van de situatie, je hebt dan even geen respons. Ik val stil en weet later, soms na een dag pas een goed antwoord te verzinnen .
Ik krijg een soort kokervisie, waardoor mijn creativiteit verdwijnt en ik me het liefst ergens verstop.
Als ik uit de situatie ben, dan komt mijn denkvermogen weer terug.
Ik hoop dat je hier iets aan hebt,
Groetjes, Henriette
————————————————————————————————————————
Hoi wereldmeisje,
Ik las net je artikel in de PAS nieuwsbrief en ik kreeg er kippenvel van hoe herkenbaar alle door jouw beschreven situaties.
Het eiland, de chaos als je overvraagd wordt of iets van je verlangt wordt en de hersenpan die blokkeert.
De angstige jeugd en altijd aanwezige interne angst, de doe- en denkblokkades zijn overbekend en ook selectief mutisme.
Het is dan ook een verademing om te horen dat er meer mensen zijn met deze symptomen.
Ik vind het super interessant en moedig dat je erover durft te praten en het herkenbaar maken voor andere mensen.
Ben erg geïnteresseerd in deze Auti-blokkades en zou willen vragen of wanneer je meer info hebt via dit artikel of je dat met ons wil delen en daarmee ook anderen wil ondersteunen?
Ik weet sinds enkele maanden dat ik Asperger heb en zit nu in een traject van begeleiding dus stapje voor stapje.
Ik hoor graag van je en dank voor het artikel en zal het mijn behandelaar ook laten lezen.
Vriendelijke groet Paul
————————————————————————————————————————
Hoi wereldmeisje,
Weer raak je me heel erg met je column.
Waar jij het hebt over blokkade herken ik het gevoel. Bij mij gaat er dan een contactje loszitten. Er ontstaat een opstopping van gedachten. Ik voel het gelukkig vaak op tijd aankomen en heb in de loop van de jaren, ook al toen mijn autisme nog niet zo heette, de nodige tools ontwikkeld om er mee om te gaan. Vooral op mijn werk heb ik daar zo mijn eigen methodes voor ontwikkeld. Meer dan anders nauwgezet alles noteren en dan het ontstane lijstje af werken en alles afvinken als het klaar is. Duidelijk afspraken noteren en nakomen, helaas blijkt dan vaak dat niet iedereen daar even nauwgezet in is en dat geeft mij dan weer stress. Vaak blijkt dan dat de aangeleerde vasthoudendheid, vroeger gaf ik veel eerder op en trok dan mijn eigen plan, mij redt. Uiteindelijk gaat iedereen toch om en worden afspraken (min of meer) nagekomen. Genoeg om mij weer tot rust te laten komen en het contact weer te laten herstellen.
Onder niet nakomen van afspraken versta ik bijvoorbeeld ook dat er na een verzoek van mij om over een kwestie teruggebeld te worden dagen later nog niet gebeld is. En als ik, als mijn geduld op is, dan maar zelf maar weer de telefoon pak om te bellen tref je het bekende bandje: “U spreekt met….., momenteel zijn al onze medewerkers in gesprek, wij zullen u zo snel mogelijk te woord staan”. Ik ben geduldig dus probeer ik het later nog een keer. En nog een keer. Als je die tekst gedurende de dag een paar keer gehoord hebt als je een afspraak wilt maken met je hulpverlener dan denk je “wat is daar aan de hand”. Gisteren toch contact kunnen maken en toen maar eens gevraagd of het vrijdag echt zo druk was. “Nee hoor, wij waren vrijdag gesloten” was het antwoord. Waarom dan doen alsof je druk bezet bent vraag ik mij dan af, maar een excuus kan er niet af. En o ja, de notitie dat ik teruggebeld wilde worden hadden ze ook net teruggevonden. Blijkt mijn geduld toch weer net te kort te zijn geweest.
Dan ontstaat er bij mij een blokkade, dan raken ze mij kwijt. Gelukkig heb ik dan samen met mijn ex-echtgenote nog een ambulant gezinsbegeleider die mij weer op de rails zet. Stootblok weg, wissel in de goede richting en dan ga ik weer de goede kant op.
‘s Avonds in bed denk ik nog eens terug aan wat er nu eigenlijk aan de hand was. Iemand op de receptie van de Ggz instelling heeft donderdag aan het eind van de dag de telefoonbeantwoorder aangezet met de verkeerde tekst. Waarschijnlijk al vooruitdenkend aan het lange paasweekeinde. Jammer, wij autisten leven van structuur en duidelijkheid. Soms is dat belangrijker dan eten en drinken. Helaas snapt (nog) niet iedereen dat. Ik zal het er nog eens over hebben met mijn hulpverlener. Misschien dat hij mij wel begrijpt.
Als iedereen nu eens gaat denken en handelen zoals autisten dat doen zou het leven er (voor ons autisten) zoveel makkelijker van worden. Maar helaas voor de niet-autisten ook veel saaier.
anoniem
————————————————————————————————————————
Dag wereldmeisje,
Om te beginnen: je bent een wereldmeid voor mij.
Ik lees graag je gedachten en gebruik ze om te reflecteren. Dat kan meestal gemakkelijk, want alhoewel spiegelen een perfect glad oppervlak vereist zijn je gedachten aleerst uitnodigend, niet enkel perfect glad.
Feedback op blokkeren. Ik herken het wel degelijk en het kan voorkomen bij zoiets simpels als de vraag ‘wil je koffie of thee’ ? Ratel, klik, reutel en andere toepasselijke beelden en geluiden doen me beseffen dat ik geblokkeerd ben en er blijkbaar iets vreeeeselijks moeilijks aan de hand is: af en toe weet ik te zeggen dat ik niet kan antwoorden, niet direct kan antwoorden.
Alleen al door te zeggen dat het me teveel wordt/ik geblokkeerd ben/anderen even hun mond moeten houden/…/ geef ik mezelf extra mogelijkheden: het ‘gevecht’ houdt want ik mag weglopen van de situatie. Rust. Rust, een herkansing.
Vrijwel altijd realiseer ik me achteraf dat ik moeite had met het omschakelen tussen verschillende sets van regels.
Voorbeeld: zal ik hier antwoorden dat ik überhaupt niets wil-dus zeker geen multiple choice vraag-, zal ik hier sociaal wenselijk op antwoorden (nee dank je, niets), moet ik me afvragen waarom deze vraag nu gesteld wordt? Etc etc.
Ik heb blijkbaar het lesje geleerd hoe in elke situatie te reageren. Nu nog het lesje: hoe bepaal ik in wat voor een situatie ik me bevind.
Het gaat zeker niet alleen om sociale regels, die zijn misschien nog het gemakkelijkst: je kiest gewoon een soort rol, je hoeft alleen te weten in wat voor een soort toneelstuk je speelt. Daarbij kan ik al uit zoveel ervaringen putten dat ik wel voor zo’n 80% goed zit. Wat ‘goed’ dan voorstelt, daar kunnen we het nog lang over hebben, maar ik hou het op een mengsel van wat anderen prettig vinden en ik daardoor ook.
Ik bedoel meer welke set spelregels er van toepassing zijn op een hoger niveau: Er gebeurt iets en ik moet een keuze maken of ik het als een sociale situatie wil bezien, als een werksituatie, eentje waarbij ik mezelf moet aansturen of juist niet en maar freewheelen om te kijken wat er gebeurt, een leermomentje of een waarbij ik mijn emoties maar accepteren etc etc. gewoon compleet ander soort spelregels. Alsof je van een teamsport naar een individuele sport overstapt, een toernooi of training. Het zijn kortom –denk ik- keuzes die ik over mezelf moet maken, niet over de ander (zoals in sociale situaties). WIL ik het aanpakken als een type-x situatie. Vind ik dat zelf ? Ga ik mezelf achteraf beoordelen op de keuze en/of het resultaat. Wat zou me een goed gevoel geven achteraf. Nou en zo kunnen we nog een aantal niveaus dieper gaan. Dat doe ik gelukkig niet vaak, want ik voorzie al dat het een heilloze aanpak is. Tegen de tijd dat ik in de zelfreflectiemode zit denk ik ook mijn blokkade te herkennen en staan andere oplossingen open.
Ik heb blijkbaar niet alleen het lesje geleerd hoe in elke situatie te reageren. Ook leer ik hoe te bepalen in wat voor een situatie ik me bevind.
Daarna komt als kers op de pudding: mezelf toestaan dat het misschien niet zo belangrijk is, dat ik mezelf toe sta iets gewoon te gokken en daarbij fout te gokken, mezelf toe sta te vragen aan de ander: wat verwacht je van me, etc.
Er zijn een aantal strategieën die me uit het slot zouden kunnen halen. Ik verzamel ze als tuimelschakelaars op het dashboard van het vehikel waarmee ik in de wereld reis.
Groet,
Nico
————————————————————————————————————————
Dag wereldmeisje,
Mij helpt de blokkades te verkleinen door:
1) Mezelf op te voeden. Streng voor mezelf zijn als ik niet wil of als ik denk dat ik het niet kan. Er moeten soms bepaalde klussen worden gedaan en je zal jezelf als het ware met je haren uit het moeras moeten trekken. Doe dat trekken met zachte hand en maak een begin met die klus. Een begin helpt je verder te komen.
2) Me door anderen te laten opvoeden. Anderen in de groep waar je aan deelneemt, presenteren gedrag dat je kan leren. Op een gegeven moment ontmoet ik mannen en vrouwen waar ik mee op kan schieten. Zij geven je zelfvertrouwen
Dat is nodig om een nieuwe klus te gaan doen. Bovendien leren ze je hoe om te gaan met zaken waar jij moeite mee hebt.
3) De realiteit Vaak ben ik in gedachten verzonken, net als jij. Ook ik heb zin om regelmatig naar het scherm te kijken en in geschriften te snuffelen. Ik spiegel me aan anderen. Wat doen zij? Hoe gaan zij met de dag om? Boodschappen, sociale contacten, afspraken, de tuin, de kinderen. Al heb ik geen zin, ik doe wat de anderen ook doen. Ik probeer te leven met de werkelijkheid van alle dag
4) Beloon jezelf Als je met een nare klus begint of ergens tegenop ziet beloon jezelf met iets aangenaams. Dat zorgt ervoor dat er achter de klus ook iets leuks in jet vooruitzicht wordt gesteld.
5) Acceptatie Ook ik raak wel eens verward in woorden, stotter wel eens. Accepteer het en weet dat anderen het niet erg vinden. Het gaat er immers om wat je wezenlijk wilt en wat je eigenlijk bedoelt.
groetjes
Georg
————————————————————————————————————————
Hee Wereldmeisje,
Zit net je column te lezen. Wederom fantastisch fijn dat je dit doet 🙂
Als antwoord op je vraag: ‘wat kan de blokkades verhelpen’?
Mijn idee: Het is in feite een ingesleten patroon van telkens dezelfde biologische reactie. Bepaalde woorden/beelden/geluiden/gedachtes zijn in je hoofd gekoppeld aan een bepaald gedrag dat vroeger bleek te werken. Als zo’n woord wordt genoemd (bijv. een scheldnaam), geluid klinkt (voetstappen dichtbij) of zo’n beeld verschijnt (bijv. kwade kop) worden ‘lichaam’ en ‘geest’ even losgekoppeld en ervaar je tijdelijk alleen nog maar gedachten (geest) en geen gevoelens/bewustzijn (lichaam) meer. De oplossing waar ik ook voor mezelf aan werk: dezelfde ervaringen langzaamaan (stap voor stap) nogmaals ondergaan maar dan in een veilige omgeving. En voldoende tijd nemen om te begrijpen en te verwerken. Dus: positieve ervaringen ondergaan om de negatieve ervaringen te compenseren.
In dezelfde lijn schreef ik je over vrijdag de 13e: gewoon opnieuw onder die ladder door durven lopen en ervaren dat er niks gebeurt. En daar achteraf lekker van genieten!
Ik weet ook wel dat dat doodeng is. Maar als je het té eng vindt: waarom zeg je dat dat niet eens tegen je partner?? “wil je me helpen onder die ladder door te lopen? Ik durf het niet alleen” Of: ” wil je eens een keer boos op me worden zonder dat er iets aan de hand is? Ik wil graag oefenen om daar minder paniekerig op te reageren”.
liefs,
S.
————————————————————————————————————————
Beste wereldmeisje,
Je schrijft in je column over de druk van iets moeten, hier heb ik ook last van. Waarom moet ik dingen van mijzelf? Ik heb een vrij weekend maar moet b.v. 6 dingen van mijzelf doen. Er zijn er 2 die ook wel op een later tijdstip kunnen. Met moeite kan ik ze loslaten. Ik schrijf ze op een papiertje. Ik sta eerder op om ze af te maken, het blijken er wel 10 te zijn. Als het weekend om is heb ik toch een voldaan gevoel omdat het gelukt is ze alle 10 te doen maar ben ik nog steeds moe, zowel geestelijk als lichamelijk niet uitgerust.
Het brengt onrust of ik ze wel af krijg, het zijn open mapjes, ze kunnen pas dicht als het af is. Als het gelukt is kan ik na het weekend er rust van krijgen. Het kunnen kleine dingen zijn zoals het vervangen van een lamp of grote dingen zoals het halve huis verven. Altijd open mapjes. Heb je een aantal dicht, komen er weer nieuwe open bij 😉
Ik ervaar af en toe blokkades maar ben me er vaak niet van bewust, ze duren niet zo lang.
Bijvoorbeeld:
Op het werk heeft wordt een belangrijk gesprek via de mail gecanceld.
Ik was van slag. Kon even niet meer nadenken, schoot in een cirkeltje van mogelijkheden.
Tijdens het lezen van de mail was ik ook nog in gesprek met een collega. Met moeite kon ik me op het gesprek focussen en miste stukjes van zijn verhaal. Chaos in mijn hoofd. Ik heb het gesprek met de collega afgerond en de mail nogmaals gelezen. Na een aantal minuten(?) had ik mezelf weer bijeen geraapt en kon ik verder.
Wandelblokkade: ik was laatst aan het wandelen. Ik loop op een bepaald punt en kan links of rechts. Ik maar een keuze maar na 1 stap blokkeer ik en blijf ik opnieuw staan. Cirkeltje mogelijkheden: als ik daar heen ga kom ik misschien daar uit en kan ik daar niet langs maar als ik terug ga loop ik hetzelfde stukje weer. Als ik doorloop en daar niet langs ga moet ik daar langs maar kom ik erg laat thuis, dan moet ik even sms’en, anders worden ze ongerust. Wat wil ik zelf, wat wil de ander. Chaos in mijn hoofd.
Luisterblokkade: als ik bepaalde (negatieve) gedachten heb kan het zijn dat ik iemands woorden niet meer hoor, een soort Oost-Indisch doof.
Ik denk dat het leven in angst mij vaker gebeurt dan ik besef, soms een combinatie van verschillende angsten met de bijbehorende gedachten, er ontstaat chaos, de cirkeltjes met mogelijkheden. Ik zou ze moeten kunnen wegredeneren maar het zijn er vaak teveel of ik weet niet welke, het lukt niet om ze te ontrafelen.
Het maakt me onzeker, oneerlijk, onaardig. Ik wil me wel terugtrekken maar het leven gaat door en ik ben er aan gewend door te gaan, er zijn mensen die op je rekenen, dingen moet gebeuren, je hebt je verantwoordelijkheden.
Het maakt me wel moe. Maar heel weinig momenten ervaar ik rust in mijn hoofd en verdwijnt de angst, dat zijn de momenten dat ik me het gelukkigst voel.
Jouw stukje over haptonomie heeft me hoop gegeven dat het mij ooit ook gaat lukken om meer/vaker deze rust te vinden, het vast te houden.
Bedankt hiervoor, ga door met je columns!
Wauti
————————————————————————————————————————
Hallo wereldmeisje,
Dit verhaal over de blokkade komt mij heel bekend voor. Ik heb daar ook last van.
Twee jaar geleden heb ik mij dan ook laten onderzoeken en heb vorig jaar op 62 jarige leeftijd de diagnose autismespectrumstoornis (PDD-NOS) gekregen.
Een autist denkt anders. Dat leg ik zo uit dat het muntje anders valt dan bij een normaal
(neurotypisch) persoon.
Bij een blokkade wil je helaas op dat moment zijn zoals de ander, maar hierdoor valt het muntje niet: je raakt geblokkeerd. Blijf bewust dat je een autist ben en tracht niet een andere te zijn.
Je kunt het gesprek of onderwerp niet direct volgen, maar dat is niet erg. Dat moet je niet erg vinden, omdat dat nou bij jou hoort.
Probeer bij dat gesprek of onderwerp later wat in te haken als dat mogelijk is.
In 1984 en 1985 ben ik door een cursus met mijzelf bezig geweest.
Door mijzelf te accepteren zoals ik ben en door ontspanning en meditatie ben ik mij bewust geworden dat er meer is dan alleen tevredenheid, het veilige gevoel dat ik heb in mijn eigen wereldje.
In mijn aantekeningen uit 1985 heb ik voor mij de volgende adviezen opgeschreven:
1: wees opgewekt en lach tegen de mensen.
2: Laat merken dat je het leuk vind hen te zien en te ontmoeten.
3: Begin met luisteren door te observeren en nieuws te ontdekken.
4: Laat merken, dat je allerlei onderwerpen van de ander bewondert.
5: Zorg voor iets onverwachts.
6: Geef de ander het recht om een eigen mening te hebben. Vraag wel hoe hij aan die mening komt.
25 jaar later merk ik dat ik mij kennis en ervaring niet of te weinig toepast. In de omgang met de andere ben ik me niet bewust dat ik anders denk dan die andere en ben ik op dat moment niet bewust dat ik die kennis moet toepassen. Pas achteraf en dan zijn mijn gedachten al geblokkeerd en ben ik niet in staat om de kennis toe te passen.
Mijn advies is dat het niet erg is dat je het gesprek niet kan volgen, omdat dat nou bij jou hoort, maar probeer je wel meer bewust te zijn en te erkennen, dat je een autist ben. Je denkt anders en daar moet je eigenlijk altijd rekening mee houden.
Blijf ervaring opdoen met het resetten van je gedachten bij een vol en geblokkeerd hoofd en staat daarbij stil dat je op een andere manier denkt.
In een maakbare maatschappij waar iedereen normaal moet zijn, wordt de gedachte van een andere manier van denken eigenlijk niet geaccepteerd. Het besef, wie je eigenlijk ben, wordt als een afwijking beschouwd en daardoor leert je anders op jezelf te reageren. Je bent niet meer bewust dat jouw werkelijke manier van denken anders is en het wordt een stoornis. Om de blokkades te bestrijden moet je bewust leren omgaan hoe jouw gedachten werken en je moet je vooral niet aanpassen aan het gedrag van een normaal mens. De adviezen, die ik in 1985 heb opgeschreven kun je hierbij als leidraad gebruiken. Werk wel met structuur, liever af en toe één advies dan te veel.
Groet,
Theo
————————————————————————————————————————
Hallo wereldmeisje,
in mijn lager school jeugd had ik een vriend waar ik mij goed bij voel en die bepaald wat we gaan doen. Daarnaast voelde ik me veilig in mijn eigen wereldje, vaak met speelgoed waarbij een zekere structuur nodig is. Door mij te verbergen in mijn eigen wereldje, door met structuur te spelen en door mij te verbergen achter mijn vriend komen de kenmerken van autisme niet naar buiten. 50 jaar geleden wordt daar ook niet naar gekeken: die jongen is alleen wat stil en verlegen.
In 2006 was er een reorganisatie op mijn werk en ik werd boventallig en kwam in de WW. In oktober 2006 deed ik een competentie test bij de UWV en die was zeer negatief, meer dan 60% was onder het gemiddelde. Ik was niet met de uitkomst eens en ging naar een verklaring zoeken.
Na het lezen van een artikel van Peter Vermeulen kreeg ik interesse voor autisme en ging daar via internet meer over lezen. Ik ervaar veel overeenkomst met mijn eigenschappen.
In 2010 heb ik me gemeld bij een autismecentrum en met een verwijsbrief van mijn huisarts heb ik me laten onderzoeken. In 2011 is de diagnose Autismespectrumstoornis vastgesteld.
Ik begrijp nu de moeilijke momenten van mijn leven beter. De HBS kon ik door te veel prikkels en te veel gegevens (en blokkades) niet volgen. Bij mijn eerste vier banen, kwam ik onzeker over en moest daar weg. Spontaan reageren op de emoties van verlegen mensen kon ik niet.
In 1984 was ik erg onzeker op mijn werk. Toen ik las over een cursus voor verlegen mensen heb ik mij daar voor opgegeven en heb die cursus gevolgd. Na afloop van die cursus vond de psycholoog, dat die cursus voor mij eigenlijk niet geschikt was: Ik leefde te veel in mijn eigen wereldje en kon geen mening geven over de andere cursisten.
Door veel te lezen en met de adviezen van die cursus ben ik wel veranderd en heb mijn eigen therapie gevolgd:
A: Acceptatie van jezelf. Het is niet verschrikkelijk erg om fouten te maken en anders te zijn.
B: Tracht je te veranderen door een compromis met jezelf te maken. Schrijf wat op een papier of schrift; doe een meditatieoefening waarbij je je hoofd leeg raakt (of minder vol). Geef na die meditatie dus met een rustig hoofd advies wat je die week wil doen en eventueel veranderen.
Hierdoor ben ik rustiger geworden en heb mijn leven meer geaccepteerd.
Een autist denkt meer fysiek dan een normaal persoon. Een zin geeft zoveel informatie, die je moet verwerken, dat je de ander niet meer kan volgen. Op een gegeven moment raak je geblokkeerd. Aanvaard dit en probeer op een rustig moment je te ontspannen (meditatie) waardoor de blokkade kan verdwijnen. Is het te druk, dan zal dit niet lukken.
Over die test van het UWV. Het is triest, dat je in deze maatschappij niet meer jezelf kunt zijn en je moet aanpassen aan eigenschappen, die voor jou niet goed zijn en je onzeker maakt.
Bestaat er een maatschappij, waarbij autisme geen pervasieve ontwikkelingsstoornis is?
Dit kan volgens mij alleen als er sympathieke mensen zijn, die het autistisch denken willen begrijpen.
Groet,
Theo
