Voor mij was omgaan met anderen, zover ik me kan herinneren, beladen.
Door mijn ouders, noch door mijn broer en zussen, werd ik gehoord of gezien.
In ieder geval gaven ze mij dit gevoel. Op latere leeftijd kreeg ik hiervan een uitgesproken bevestiging door één van mijn zussen.
We woonden buiten in de natuur en dat was een weldadige bron van rust voor me, want met de natuur had ik wel het gevoel dat ik er contact mee had. Dat ik meetelde ; er was geen lading van gezien worden en/ of goed-fout doen.
De weinige keren dat ik me thuis kon uiten, werd ik veelal genegeerd, of er werd me verteld dat ik het niet goed zag. Wat mij in mijn mening verstevigde dat ik beter mijn mond kon houden.
Als de spanning me thuis te groot werd, ging mijn geest op de vlucht.
Hoe dit vorm kreeg? Ik keek dan vanuit een hoekje van de kamer naar de gebeurtenissen, erg veilig. Soms kon ik me zo concentreren dat ik me lijfelijk in een andere ruimte ervaarde.
Als ik dan terug moest dan kwam ik als het ware met een schokje terug in mijn lichaam.
Op school was het een ramp. Als ik al heel voorzichtig een contact durfde aan te gaan, werd ik makkelijk weer voor een ander in de steek gelaten. Waardoor ik me wel twee keer bedacht voor ik me weer open stelde voor een ander. Doordat ik in de les niet opviel werd ik als een makkelijke leerling bestempeld.
Wat niemand echter zag, was de angst voor andere kinderen, maar ook voor de leerkrachten met hun vernietigende kracht. Zoals de leerkracht van klas 3 en 4, die me bijna elke dag voor de klas liet komen om te laten zien of mijn nagels al gegroeid waren, want ik beet nagels en dat had toch geen pas voor een meisje.
Op de middelbare school, de genadeloosheid van de medeleerlingen, die als ik al wat durfde zeggen, me uitlachten. Terugtrekken in mijn eigen wereld werd zo wel erg makkelijk. Eenmaal op kamers wist ik niet hoe ik me als kamergenoot moest gedragen, ook hier voelde ik me als een alien op aarde.
Al die jaren zocht ik mijn heil in de boeken, want daar stond hoe “normale”mensen dat deden – “leven”. Het waren dus ook geen romans, die ik las, maar biografieën of autobiografieën. En als ik al een roman las, dan was het in de trant van “alleen op de wereld”.
En tot op de dag van vandaag is dat “alleen op de wereld” gevoel, toch overwegend mijn gevoel, ondanks dat ook anderen iets dergelijks lijken te kennen.
Liesbeth
